Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

GREEK WEIRD; Όχι πάντα…

Η γαλλική εταιρία Prikosnovenie έχει δώσει στίγμα από καιρό (από το 1991). Την ενδιαφέρει η καταγραφή του μύθου, του θρύλου, της δοξασίας, ο σύγχρονος παγανισμός, η τελετουργία, ο κόσμος του φανταστικού – όλα αυτά στην ηχητική-μουσική εκδοχή τους. Έχει προσφέρει πανέμορφα άλμπουμ, ορισμένα δε καταπληκτικά – θυμάμαι προχείρως το “Ghost Fish” των Δαιμονία Νύμφη, της Louisa Jon-Krol και του Νικόδημου Τριαρίδη – και πάντα αναμένεις απ’ αυτήν το «κάτι παραπάνω»· την έκπληξη. Με μία πρώτη, την “Messages de Fees” (Μηνύματα από τις Νεράιδες), ασχολήθηκα πριν από καιρό (4/12/2009). Μία δεύτερη, τη συνέχειά της, έχουμε τώρα μέσω του project “Berceuses des Fees, 14 recettes Magiques pour s’endormir” (2009), ή, στην απλή ελληνική… 14 μαγικές συνταγές προκειμένου ν’ αποκοιμηθεί… το μωρό ή ο μεγάλος. Weird; Ασυζητητί. Αλλά και greek, εξαιτίας της παρουσίας των Δαιμονία Νύμφη μ’ ένα track, αλλά και της Αμερικάνας Lily Storm, η οποία τραγουδά στη γλώσσα μας ένα κρητικό νανούρισμα! Το ηχητικό μέρος του άλμπουμ, που είναι στο μέγεθος βιβλίου, συνοδεύεται από αναλόγου ύφους ιστορίες, οι οποίες μπορεί να διαβαστούν (στη γαλλική), παραλλήλως με την ακρόαση (ή και χώρια). Το όλον κλίμα παραπέμπει στο και αποκαλούμενο haunted folk, που το διδαχθήκαμε στα sixties και τα seventies, πριν γίνει τα επόμενα χρόνια (και μέχρι σήμερα) κομμάτι όλου του κόσμου. Έτσι κάπως η Ann’ Sannat από τη Μολδαβία τραγουδά έναν πολωνικό σκοπό, έτσι κάπως ο Francesco Banchini αποδίδει σε… αγγλο-ιταλική την “Cristina” του. Τα ονόματα που συμμετέχουν είναι λίγο-πολύ γνωστά από προηγούμενες εκδόσεις της Prikosnovenie, όπως οι Ναπολιτάνοι Ashram και οι Ρώσοι Caprice – κάτι που ισχύει και για τους Δαιμονία Νύμφη εξάλλου, οι οποίοι έχουν το μεγαλύτερο κομμάτι της δισκογραφίας τους στη γαλλική εταιρία. Το “Hypnosoneirathanatos”, που ακούγεται εδώ, είναι στηριγμένο σε ολίγα ηχοχρώματα (κιθάρες, άρπα, ανάποδες ταινίες) και βεβαίως στα φωνητικά (Σπύρος Γιασαφάκης, Εύη Στεργίου), υποβάλλοντας με τον minimal χαρακτήρα του.
Επαφή: www.prikosnovenie.com Το επόμενο CD είναι αληθινά… εξωτικό. Το έφτιαξε ένας έλληνας μουσικός και ηχολήπτης στην Αυστραλία το 2007 (ως ηχολήπτης ήταν περισσότερο γνωστός εδώ). Ο τίτλος του είναι “Next” και ο άνθρωπος που τό’βαλε σε τάξη ακούει στο όνομα Νώντας Αντωνόπουλος, ή απλώς Nonda (ευχαριστώ Κώστα). Από το 1992 στη μακρυνή ήπειρο, ο Αντωνόπουλος φαίνεται να κατακρατεί στις μουσικές του στοιχεία από το psych και prog σκηνικό, χωρίς να απουσιάζουν οι jazz, blues ή και funk άκρες, αισθητικώς προσαρμοσμένες στο τώρα. Οι συνθέσεις (όλες σχεδόν δικές του), είναι καλογραμμένες, παρουσιάζοντας ωραίες οργανικές περιπτύξεις. Ευθύνονται, προφανώς, οι πολλοί και καλοί μουσικοί, από την Ελλάδα και την Αυστραλία, που συμμετέχουν στην ηχογράφηση (το “Next” είναι γραμμένο και στις δύο χώρες), μεταξύ των οποίων διακρίνω τον Tom Kazas (από τους Moffs και την ξεχωριστή προσωπική πορεία), τον Γιάννη Κασέτα, τον Κίμωνα Παντελίδη (από την Quasamodo Orchestra), τον Andrew Byrnes (κι αυτός απ’ τους Moffs) και διαφόρους άλλους. Από τα καλύτερα θέματα το “Microchip cats”, μ’ εκείνο το εμπνευσμένο ρομποτικό dub break προς το μέσον του κομματιού, αλλά και το “New reel feel”, με το βιολί του Mark Oats, τη βαρύτατη rhythm section, και τα διαδοχικά τεντωμένα soli από τις κιθάρες και τα σαξόφωνα. Και κάτι τελευταίο. Ο Νώντας Αντωνόπουλος είχε υπάρξει ηχολήπτης στον «Καρυωτάκη» της Λένας Πλάτωνος, στα «Τοπία» και τη «Ρεβάνς» του Δημήτρη Παπαδημητρίου, και σε άλλα διάφορα…
Επαφή: www.nondamusic.com.au Χαίρομαι, όταν έρχομαι σ’ επαφή με ελληνικά συγκροτήματα που γνωρίζουν τι παίζουν. Τι θέλουν να παίξουν. Που αρνούνται να παρασυρθούν από τα απόνερα του συρμού, του όποιου συρμού… ποιοτικού ή μη, κοιτώντας τα γούστα τους, την πάρτη τους, τις αγάπες τους. Οι Beggar’s Blues Diary είναι μία – ακόμη μία – ενδιαφέρουσα ελληνική rock μπάντα. Ένα τετραμελές κατά βάση συγκρότημα (Γιώργος Βάνας κιθάρες, φωνή, πιάνο, φυσαρμόνικα, Γιάννης Πασσάς κιθάρες, τζουράς, Νίκος Σαββίδης μπάσο, Πάνος Σαρδελής ντραμς), το οποίο αναλόγως με τις περιστάσεις επεκτείνεται προς βιολί, τσέλο και πιάνο μεριά (παίζει ο Παύλος Αλεξίου). Το άλμπουμ τους “Pavement Stories” [Modal, 2009] έχει κανονική διάρκεια (32:02), 7 tracks και σαφείς αναφορές στους Led Zep, τους Free και όλα τα υπόλοιπα θηρία του κλασικού hard rock. Τα τραγούδια τους είναι καθαρά, καλοπαιγμένα, με τις σωστές δόσεις αγριότητας και… αισθήματος. Αφήνω δε το εισαγωγικό weird και μοναδική… βρώμικη blues στιγμή τους· το “Beggar’s blues” δηλαδή με τον τζουρά και τη φυσαρμόνικα, που σε πάει αμέσως αλλού. Ό,τι πρέπει για να σκοράρει στη συνεχεία το θανατηφόρο “Second skin”. Ακούγοντας το πρώτο CD των (Les) SkartOi!, που έχει τίτλο “Ska Radio” [Blind Bastard, 2009] είπα… να ένα ελληνικό γκρουπ, που δεν καταπιάνεται με τα ηχοχρώματα της Τζαμάικα για να κάνει χαβαλέ και να σπάσει πλάκα. Εννεαμελείς οι SkartOi! (κιθάρες, ντραμς, σαξόφωνα, γυναικεία φωνητικά, τρομπόνι, μπάσο, κι άλλες κιθάρες, τρομπέτα, πλήκτρα), έχουν τους Skatalites ως εικόνα και το ska ως βάση, προκειμένου να πάνε παρακάτω. Να φτιάξουν ένα δυνατό, καλοφτιαγμένο (ακόμη και από εικαστικής πλευράς) άλμπουμ, με πολύ καλά παιξίματα, και αληθινή χορευτική ατμόσφαιρα, τραγουδώντας (όταν τραγουδούν) στιχάκια με κάποιο νόημα (“Stupid life”, “The bank”, “All of these”), όχι αηδίες. Αλλά και στα instrumentals δεν τα πάνε άσχημα. Απεναντίας, θα έλεγα πως σκίζουν. Το 4λεπτο “Salt city ska” είναι πολύ καλό, με αλλεπάλληλα breaks και fucking soli (τρομπόνια, σαξόφωνα, κιθάρες – ξέρετε τώρα). Το “Melancholia”, ακόμη πιο κοντά στην a la Skatalites αισθητική… καταπίνεται μονορούφι, ενώ το “Zombie’s riot” έχει μία reggae-garage γραμμή, που το κάνει πραγματικά weird. Προσπαθώ να θυμηθώ αν έχει ηχογραφηθεί ποτέ καλύτερο «τζαμαϊκανικό» άλμπουμ στην Ελλάδα, που να κοιτάει την ουσία, φτύνοντας το δήθεν, και αδιαφορώντας για την… πρωτοπορία. Νομίζω πως όχι.
"Salt city ska", με φόντο τις παραλίες της Αιγιαλείας....

6 σχόλια:

  1. Αρκετά ενδιαφέροντες μουσικά οι Δαιμονία Νύμφη, αν και στα πρώτα τους (ειδικά στο ντεμπούτο) είχαν αρκετές αναφορές στις pagan/black metal σκοτεινομαλακίες και προωθούνταν (μου είχαν σφυρίξει ότι το LP κάποτε διανέμονταν) από τη γνωστή φιλοναζιστική συμμορία, πράγμα που με απώθησε από το να τους παρακολουθήσω στη συνέχεια.

    Ο Nonda είναι πράγματι εξαίρετος. Έχω το πρώτο του και το παίζω συχνά στο CD μου.

    Επίσης δυο άλλα ενδιαφέροντα progressive rock σχήματα είναι οι:
    VERBAL DELIRIUM (το χειμώνα πρόκειται να κυκλοφορήσει το επίσημο πρώτο τους "So Close and Yet So Far Away" στη Γαλλική Musea) http://www.myspace.com/verbaldelirium

    CICCADA με ντεμπούτο "A Child in the Mirror" στην ιταλική Fading. Ηχογραφημένο στο Μιλάνο,
    με συμμετοχές από μουσικούς των DUTY FREE ACTION mastering από τον θρυλικό μηχανικό ήχο Udi Koomran των Univers Zero, Gong, Present κλπ. Ήχος με αναφορές σε Gryphon, Spirogyra, Gentle Giant, Flairck, Renaissance, Jethro Tull, Anglagard. Εντυπωσιάστηκα από το εγχείρημα (και είμαι "δύσκολος" έως αμείλικτα σκληρός ακροατής όσο αφορά την εγχώρια παραγωγή). http://www.myspace.com/ciccada

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου spacefreak...
    Δεν ξέρω ποιο εννοείς ως πρώτο των Δαιμονία Νύμφη, αλλά αν εννοείς το βινύλιο Ο Βακχικός Χορός των Νυμφών (νομίζω από το 1997 - δεν αναφέρεται χρονιά στο άλμπουμ) δεν έχει σχέση με black metal. Από ό,τι θυμάμαι υπήρχε πριν από τη Δαιμονία Νύμφη ένα metal γκρουπ, με το όνομά του στην αγγλική, που δεν είχε όμως ακριβώς τα ίδια μέλη με τη Δαιμονία Νύμφη. Δε θυμάμαι τώρα λεπτομέρειες...
    Ξέρεις, τώρα, πως ανάμεσα στους αρχαιολάτρες και το πάσης φύσεως φασισταριό υπάρχει κάποια τομή. Χρειάζεται προσοχή, εννοώ, για να μην παίρνουμε στο λαιμό μας ανθρώπους που μπορεί ναι μεν να είναι αρχαιολάτρες, αλλά να μην σχετίζονται με τους φιλοναζί και άλλους τέτοιους επικίνδυνους, για τη δημόσια υγεία.
    Τους Verbal Delirium δεν τους ξέρω - θα τους μάθω - για τους Ciccada όμως έχω γράψει στο περιοδικό πριν καιρό για ένα demo τους. Μια χαρά γκρουπ. Ελπίζω να βρω το κείμενο και να το ανεβάσω. Το CD τους το έχω, αλλά δεν το έχω ακούσει ακόμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γεγονότα λοιπόν: Μιλάω για ένα ασπρόμαυρο βινύλιο στη Solistitium. Βεβαίως και η μουσική δεν είναι black metal, αλλά η όλη αισθητική του εγχειρήματος είναι 100%. Επιπροσθέτως την ίδια εποχή το zine Metal Invader (με contributors γνωστούς σατανολάτρες NSBMs-National Socialist Black Metallers και υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής) περιλαμβάνει και δύο τραγούδια τους σε συλλογές που δίνονται δώρο μαζί με το περιοδικό και γράφει διθυραμβικές κριτικές για αυτούς. Επίσης ο Σπύρος Γιασαφάκης συμμετέιχε και στο black metal group Fiendish Nymphe με αποτέλεσμα η πρώτη φουρνιά των υποστηρικτών τους να βρίσκονταν σ' αυτούς τους μουσικούς κύκλους. Περιοδικό επίσης του "χώρου", διένειμε το συγκεκριμένο δίσκο, μαζί με άλλα φρούτα της εγχώριας metal φασιστοσκηνής (Iron Youth, Hellgrinder, Cause of Honour κ.α.)

    Δεν υποστηρίζω ότι οι Δ.Ν. είναι NS μπάντα, ούτε επιθυμώ να τους "στιγματίσω". ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ μιλώντας, τα θολά αισθητικά σύνορα με τα οποία φλερτάριζαν, ορισμένα γεγονότα που άπτονται "γκρίζων" περιοχών, καθώς και η ιδεολογική φόρτιση που υπάρχει και σχετίζεται με το αρχικό image τους και τη θεματολογία τους, με απώθησαν σε προσωπικό επίπεδο από το να ασχοληθώ μαζί τους (το ίδιο μου συμβαίνει και με τα neofolk groups που κινούνται γύρω από τη σφαίρα επιρροής των Death in June).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Α μπράβο, για αυτό το LP μιλάω κι εγώ - το οποίο αγόρασα, αν θυμάμαι καλά, από on line κατάστημα στην Αυστραλία πριν από 7-8 χρόνια. Όπως σου είπα - και συμφωνείς κι εσύ - η μουσική δεν έχει σχέση με black metal. Εγώ θα έλεγα πως ούτε η αισθητική είναι black metal (γιατί; - επειδή είναι ασπρόμαυρο το εξώφυλλο;), αλλά δεν θα επιμείνω σε αυτό.
    Απ' όσο θυμάμαι ούτε οι στίχοι είχαν κάτι το μεμπτό - θα τους διαβάσω ξανά από το ένθετο.
    Ξέρω, γενικά, για τις σχέσεις που περιγράφεις στο χώρο του εγχώριου black metal, αλλά όχι εις βάθος. Τους Fiendish Nymphe εννοούσα, όταν έλεγα πως υπήρχε ένα γκρουπ πριν την Δαιμονία Νύνφη με το ίδιο όνομα στην αγγλική. Φυσικά, το να διανέμονται οι δίσκοι τους από τα εν λόγω έντυπα και να περιλαμβάνονται τραγούδια τους σε συλλογές με διάφορα φασιστο-γκρουπ (αν κατάλαβα καλά) δεν τους τιμά. Πάντως, επειδή έχω παρακολουθήσει το γκρουπ την τελευταία δεκαετία δεν έχει υποπέσει κάτι μεμπτό στην αντίληψή μου. Υποθέτω πως και οι ίδιοι - υποθέτω λέω - θα έχουν αποκηρύξει τις παλαιές τους διασυνδέσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σε υποστήριξη των όσων έχω πει ωε τώρα...

    http://mavroskrinos.blogspot.com/2010/02/blog-post_26.html

    Ιδεολογικά "καθαρή" μουσική;

    Τουλαχιστον θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τα μαυρογκρουπούσκουλα ώστε να τους "κατεβάσουν"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ναι, σωστό - αν το έχουν πάρει χαμπάρι θα έπρεπε να διαμαρτυρηθούν (το λιγότερο). Αλλά από ό,τι είδα αυτοί έχουν ανεβάσει και τον Ψαραντώνη! Δεν τολμάει, δηλαδή, κάποιος να γράψει για τον... Δία και αμέσως τον κατασπαράζουν οι φασίστες.
    Ο χώρος, ο χώρος της αρχαιολατρείας εννοώ, θέλει ξεκαθάρισμα. Άσε είναι παλιά ιστορία. Θυμάμαι ας πούμε, πριν καμμιά δεκαετία, τη διένεξη του ιού της Ελευθεροτυπίας με τον Βλάσση Ρασσιά... Χτύπα τις λέξεις στο google και θα δεις τι είχε γίνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή