Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Μνημοσύνην καλέω…

Δεν μου αρέσει να «θάβω» κατά το κοινώς λεγόμενον – και δεν «θάβω». Επιχειρώ, πάντα, να κάνω κριτική και να πω τη γνώμη μου τεκμηριώνοντάς την, δίχως να σκέφθομαι ποιος λέει ή γράφει τι. Δεν έχω να χωρίσω τίποτα και με κανέναν, αλλά δεν πρόκειται και να λουφάξω όταν διαβάζω, ακούω ή μαθαίνω για κάτι που μ’ ενοχλεί, έχοντας διαφορετική άποψη για ’κείνο (και κρίνω πως πρέπει να την δημοσιοποιήσω). Έτσι, πριν μερικούς μήνες (16/12/2013), δεν είχα πρόβλημα να κάνω κριτική στο κείμενο του Κώστα Γ. Καρδερίνη Θεσσαλονικέων Ροκ, που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Θεσσαλονικέων Πόλις (#22, Σεπτέμβριος 2013) –να γράψω που διαφωνούσα δηλαδή, εν σχέσει με τα διάφορα που διάβαζα–, όπως και τώρα δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να πω τον καλό μου λόγο για τον συγκεκριμένο συντάκτη και για την συνέντευξη που έδωσε σ’ εκείνον ο Μπάμπης Αργυρίου (Lazy Dog, RollinUnder, mic.gr κ.λπ.) για λογαριασμό του ιδίου περιοδικού (#24, Μάρτιος 2014). Πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα κουβέντα· μία κουβέντα, δηλαδή, που έγινε με όρεξη και γνώση και που αξίζει να διαβαστεί από ανθρώπους οι οποίοι κατέχουν (και αυτοί) το αντικείμενο. Το λέω τούτο, επειδή ο χαρακτηρισμός «ενδιαφέρουσα» δεν μπορεί να είναι καθολικός. Κάποιος που ασχολείται με το… ψάρεμα ή το κυνήγι π.χ. δεν θα εύρισκε την συνέντευξη το ίδιο ενδιαφέρουσα με τους αναγνώστες του δισκορυχείου ας πούμε – και είναι λογικό αυτό.
Ο Αργυρίου καλείται να απαντήσει σε ερωτήσεις του τύπου «Πώς προέκυψε το συγκρότημα Life in Cage, «Γιατί έπρεπε να κάνετε οπωσδήποτε τη Lazy Dog; Γιατί εσύ;», «Η κασέτα-συλλογή Give Bees a Chance συνόδευσε το RollinUnder φανζίν ή το ανάποδο;», «Γιατί τα περισσότερα γκρουπ των κασετο-συλλογών δε δισκογράφησαν ποτέ;», «Υπήρχε τότε ‘αντίπαλο δέος’ δισκογραφική;», «Το τελευταίο τεύχος του RollinUnder γιατί δεν τυπώθηκε ποτέ;», «Η κυκλοφορία με κωδικό LZD 038 γιατί λείπει; Που χάθηκε;», «Ποιοι είναι οι φίλοι που αφιερώνεις το βιβλίο σου ‘Έχω Όλους τους Δίσκους τους’;» (σ.σ. ο Αργυρίου γράφει στις πρώτες σελίδες πως το βιβλίο του είναι αφιερωμένο… «στους φίλους που έχασα στη διαδρομή»). Να και η απάντηση, σ’ αυτήν την τελευταία ερώτηση… «Πέθαναν μέσα στην τελευταία δεκαετία, πριν φτάσουν στα πενήντα, οι δύο από παθολογικά αίτια, ο τρίτος αυτοκτόνησε: Λεωνίδας Βελδεμίρης (υπεύθυνος μαζί με τον Μπάμπη Χαλάτση της συλλογής Straight to Hellas), Χρυσαφάκης Αναγνωστάκος (εγκυκλοπαιδιστής της γκαραζο-πανκ μουσικής), Νίκος Psycho Νικητίδης (βούδδας με πολλά δέλτα)».
Όταν διάβασα το συγκεκριμένο σημείο της συνέντευξης του Αργυρίου στον Καρδερίνη… έκλεισα τα μάτια μου. Τους δύο από τους τρεις αυτούς ανθρώπους τους ήξερα, μου ήταν οικεία τα επώνυμά τους – περισσότερο του Αναγνωστάκου και λιγότερο του Βελδεμίρη, για τον εντοπισμό του οποίου στο βάθος της… μνήμης μου θα έπρεπε να κάνω, πρωτίστως, μία μικρή «ανασκαφή». Να επιβεβαιώσω δηλαδή ότι το όνομά του όντως κάτι μου έλεγε και δεν ήταν, απλώς, η… ιδέα μου.
Έψαξα λοιπόν σ’ ένα καταχωνιασμένο ντοσιέ με γράμματα, εννοώ επιστολές, από την δεκαετία του ’80, κι εκεί εντόπισα δύο τέτοιες (επιστολές) που μου είχε στείλει ο Βελδεμίρης το δεύτερο μισό του ’88. Αναζητούσα ένα συγκεκριμένο τεύχος του fanzine Psychagogos (το #5, 9/1987), εξαιτίας ενός άρθρου για τους Pink Fairies (εκείνη την εποχή πρέπει να είχα μόνο το LP τους “What a Bunch of Sweeties” του 1972, ίσως δε και το “Live At The Roundhouse 1975» του 1982) και γι’ αυτό το λόγο είχα στείλει κάποιο γράμμα στο RollinUnder, προσδοκώντας… εξωτερική βοήθεια. Και όντως. O Βελδεμίρης (άνθρωπος με χιούμορ) μού είχε απαντήσει, φωτοτυπώντας το συγκεκριμένο άρθρο και ζητώντας μου, συγχρόνως, να του γράψω (σε κασέτα) κάτι από Pink Fairies… Απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ –κρίνοντας και από την επόμενη επιστολή του που είχα λάβει–, θα πρέπει να του έστειλα την κασέτα μήνες αργότερα… Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί καθυστέρησα… συνήθως σ’ αυτά είμαι τυπικός. Μάλλον θα είχα μπλέξει με τα διαβάσματα στο Πολυτεχνείο (ήταν εξεταστική περίοδος), ενώ αργότερα θα την κοπάνησα για το νησί και το πράγμα ξεχάστηκε. Παρά ταύτα, και όπως φαίνεται, ποτέ δεν έσβησε από τη μνήμη μου εκείνη η επαφή με τον Λεωνίδα Βελδεμίρη…
Με τον Χρυσαφάκη Αναγνωστάκο ήμασταν μαζί στο fanzine Scream, που εξέδιδε στην Πάτρα ο Σπύρος Κασκαβέλης. Στο τεύχος 20 (Νοέμβριος 2001) εγώ έγραφα για τον Richard Brautigan και τους Mad River και ο Αναγνωστάκος κρατούσε την στήλη της δισκοκριτικής. Garage punk και… Άγιος ο Θεός. Με βαθιές γνώσεις γύρω από την σύγχρονη σκηνή –γνώσεις που είχαν… σφυρηλατηθεί με προσωπικό κάματο και πρωτογενείς επαφές με τους μουσικούς και τα συγκροτήματα– ο Αναγνωστάκος τα έδινε όλα για τους Flash Junkies, τους Rookies, τους Hoodwinks, τους Grains, τους E-Types, τους Gallows, τους Tony Borlotti E I Suoi Flauers, τις συλλογές “Gotta do the rockin’” και άλλα διάφορα. Τα ίδια και καλύτερα στα Scream #25, #26, #27 και #28 που έχω στην κατοχή μου, με τις γκαραζο-κριτικές να φανερώνουν την μοναδική αυταπάρνησή του στο είδος. Ή όπως έγραφε στο Scream #25, τον Νοέμβριο του 2004: «(…) Με οικογένεια πλέον (και με τέσσερα μέλη παρακαλώ), αγχωμένος, δίχως σταθερή δουλειά και εισόδημα, με προδομένες φιλίες, οικονομικά στριμώγματα, σοβαροφάνεια λόγω ηλικίας και θέσης, και κάποια κιλά παραπάνω… συνεχίζω να πετάω!(…)».
Συλλυπούμαι, έστω και με καθυστέρηση, έστω και μετά από χρόνια, τους συγγενείς και τους φίλους του Λεωνίδα και του Χρυσαφάκη. Να έχουν καλή υγεία και να μνημονεύουν, πάντα, τους ανθρώπους τους.

9 σχόλια:

  1. Επειδή θα με ενδιέφερε να διαβάσω όλη τη συνέντευξη του Αργυρίου που αποτέλεσε την έμπνευση για το συγκεκριμένο post, μήπως μπορείτε να μου πείτε εαν μπορώ να βρω το εν λόγω περιοδικό στην Αθήνα? Μήπως υπάρχει η συνέντευξη κάπου on-line?
    Και λυπηθηκα και εγω και για τους τρεις που εφυγαν καθως
    τους θυμαμαι απο τα "ενδοξα" χρονια της δεκαετιας του 80
    (και οσα γυριζαν γυρω απο το ROLLIN UNDER και σαν περιοδικο που ημουν συνδρομητης και σαν mail-order που ημουν τακτικος πελατης....) Μαλιστα με τον Χρυσαφακη πρεπει να ειχα και εγω αλληλογραφια και να του ειχα ζητησει μια κασετα με καποια ακυκλοφορητα κομματια απο
    ενα Ελληνικο garage σχημα, αλλα η μνημα μου αυτη τη στιγμη δε με βοηθαει να θυμυθω ποιοι ηταν (δεν ειχαν τοτε και δεν εβγαλαν ποτε δισκο, ειμαι σιγουρος....) Ηταν πραγματι τρομερος τυπος για οτιδηποτε αφορουσε το garage-punk!!!!!
    Χριστοφορος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστόφορε, δεν ξέρω αν πωλείται το περιοδικό στην Αθήνα.

      Για πληροφορίες:
      τηλ. 2310 551754
      site: http://www.peebe.gr/el/publications/all/95
      e-mail: info@peebe.gr

      Διαγραφή
  2. Ευχαριστω για τις επαφες....
    Και ψαχνοντας να βρω την κασετα που ελεγα, επεσα πανω σε
    κατι κασετες με εκπομπες απο το Πατρινο Ραδιόφωνο (Μουσικος Διαυλος λεγοταν ο σταθμος? δε θυμαμαι καλα...)
    Συγκεκεριμενα θυμηθηκα τις εκπομπες του Κοκκινη, των Αφων
    Αβεντισιαν και καποιες εκπομπες δικες σου μαζι με τον Κοκκινη, που παρουσιαζατε ενα "Ψυχεδελικο Αλφαβητο".
    Τοτε ημουν φοιτητης στην Πατρα (στο πτυχιο), οποτε αληθεια ολοκληρωθηκε ποτε ολο το αλφαβητο?
    Θυμαμαι οτι ολη η πληροφορηση μου εκεινη την εποχη περναγε μεσα απο κατι τετοιες εκπομπες και τους καταλογους του ROLLIN UNDER και της FIFTH DIMENSION απο το Κιατο....
    Μας επιασε παλι η νοσταλγια και σημερα!!!!
    Χριστοφορος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμμμ… πάμε αρκετά χρόνια πίσω. Εκπομπές στον Μουσικό Δίαυλο έκανα και μόνος μου, και μαζί με τον Γιάννη Κοκκίνη. Μιλάμε για τέλη 80s-αρχές 90s. Η εκπομπή που κάναμε μαζί ήταν μεταμεσονύκτια και λεγόταν… Εταιρεία Παραισθήσεων. Μεταδίδαμε κυρίως ψυχεδελικά συγκροτήματα, κάνοντας διάφορα εφφέ με την κονσόλα και τα μικρόφωνα... Βάζαμε echo ας πούμε, ή μιλούσαμε μέσα από διπλωμένα περιοδικά (κάπως σαν χωνιά) και τέτοια… Πληρώναμε (δεν μας πλήρωναν) για να κάνουμε το κέφι μας. Τσοντάραμε όλοι οι παραγωγοί δηλαδή για το νοίκι του σπιτιού που στεγαζόταν ο σταθμός, το φως, το νερό, το τηλέφωνο και τα τοιαύτα.

      Διαγραφή
  3. Εδώ υπάρχουν σκαναρισμένες οι σελίδες της συνέντευξης. Αν τις «κατεβάσεις» στον υπολογιστή σαν εικόνες με λίγη μεγέθυνση και…προσπάθεια γίνεται η δουλειά και τις διαβάζει κανείς.

    http://exoolous.blogspot.gr/2014/03/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με κανέναν από τους δύο δεν είχα στενή προσωπική σχέση, αλλά...

    O Λεωνίδας ήταν "ύποπτα" ευγενικός και κάθε άλλο παρά υπερόπτης άνθρωπος, για θαμώνα δισκάδικου στη δεκαετία του '90, σε σχέση με μας που μας έριχνε 20 χρόνια και από τους λίγους που δεν διαλαλούσαν, αλλά απλά αισθάνονταν την ανάγκη να μοιράζονται τις γνώσεις τους. Σιωπηλός και ουσιαστικός όποτε έλεγε κάτι. Πάντα τον θυμάμαι να μπαίνει στο Rollin Under έχοντας μία συγκεκριμένα "ανάγκη" σε κάτι μουσικό, όπως στο σημείωμα προς τον Φ.Τ. παραπάνω.

    Ο Χρυσαφάκης στις αρχές του Mic έστελνε χειρόγραφα κείμενα, με τα οποία "δυσανασχετούσα" ως πρώτη επαφή στην εποχή του Word, αλλά μόλις τα διάβαζα αισθανόμουν κάθε φορά ότι μόλις είχα γνωρίσει το συγκρότημα για το οποίο έγραφε, είχαμε πιει 10-15 μπύρες μαζί και γενικά είχαμε περάσει καλά. Γενικώς όπως λέει ο Χριστόφορος από πάνω ήταν πράγματι τρομερός τύπος στο θέμα garage punk

    Ακούω, διαβάζω και βλέπω διάφορους "παλιούς" και "παντογνώστες" της "χρυσής εποχής της μουσικής και της δισκογραφίας", που συμπεριφέρονται σε πλήρη αντίθεση με όσα δήθεν πρεσβεύουν και αισθάνομαι ωραία, που γνώρισα τους παραπάνω, έστω και λίγο

    http://exoolous.blogspot.gr/2014/03/blog-post.html#more

    εδώ υπάρχει σκαναρισμένη η συνέντευξη, αλλά δεν διαβάζεται με μεγάλη ευκολία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ευχαριστω και τους δυο φιλους για την υποδειξη των σκαναρισμενων σελιδων...
    χριστοφορος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αναμιχτες αναμνησεις απο Rollin' Under...

    πρωτη επισκεψις στο ''διαμερισμα'' επειδης με επρηζε ενας ξαδερφος, εγω τοτε μεταλας και τα εβλεπα εξωγηινα ολα αυτα

    μετα, στο ''καταστημα'' τα πρωτα ψωνια, Monster Magnet - Spine Of God και P.J. Harvey - Rid Of Me μεταχειρισμενο με δαχτυλιες γρασου στο εξωφυλλο και σκετικα ακριβο...αλλα δεν το βρισκαμε αλλου

    ενθουσιασμος οταν ηβραμε το Moonflowers (αυτο με τον τεραστιο τιτλο) και τελικα δεν το πηραμε γιατι επρεπε να μας μεινει κανα ταληρο για Τζην απο την αμερικανικη αγορα...τελικα το ακουσαμε οταν ηρθε το ιντερνετ στο χωριο και δεν το μετανοιωσαμε για το Τζην

    μετα, στην νεα διευθηνσις....αγορα μιας αθλιας, ΑΘΛΙΑΣ επανεκδοσις του Last απο Agitation Free κοντα στο πεντοχιλιαρο ενω δεν αξιζε ουτε τα εξοδα της αθλιας φωτοτυπιας, αλλα τι να κανουμε ειμασταν νεαροι και εξερευνουσαμε το Kraut τοτες, δε βαρεις...

    ωραια χρονια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ειχα μαθει για τον Λεωνιδα οταν εγινε. Αυτο που δεν ηξερα ηταν για τον Νικο τον Psycho που ειμασταν σχεδον καθε μερα μαζι την περιοδο 1989 - 1992 με ατελειωτες σουρες τρελα ντεσιμπελ και νυχτερινες μπαροτσαρκες. Χαιρομαι που τον γνωρισα στο ROLLIN εκεινη την εποχη ( της απολυτης νεοτητας και ακμης ) που καθε μερα συνεβαινε και κατι διαφορετικο. Του αφιερωνω το MAGIC POTION των OPEN MIND.

    ΑπάντησηΔιαγραφή